Ik word verwelkomd door 3 stralende gastheren. Geleidelijk krijg ik zicht op de andere deelnemers en bij de verdere kennismaking na het avondeten is alle ijs al gebroken. Het belooft goed te worden. De afsluitende pint in de bar scherpt het gesprek en de ontmoeting alleen nog maar aan. Ik kijk uit naar morgen.

We delen veel met elkaar

We delen veel met elkaar: twijfels, verdriet, ontgoochelingen, kwetsuren, ongeduld... Maar er wordt gelukkig ook veel gelachen. We knuffelen, wisselen uit, genieten van samen zijn als lotgenoten. In de namiddag waaien we ook nog eens heerlijk uit op het strand. Het vertrouwen groeit en de onzekerheid ligt verder achter ons. Ik voel de solidariteit bruisen in mezelf en bij de anderen. Leven met hiv heeft een toekomst. Ik voel veel ontroering en dankbaarheid voor zoveel vertrouwen dat gegeven wordt. Echt met elkaar in gesprek gaan, het is een uitdaging maar het loont. Zeker weten.

Inspiratie, steun, verwerking

Alles lijkt nog maar nauwelijks begonnen of het einde is alweer in zicht. Maar wat een hoeveelheid aan inspiratie, steun, (h)erkenning, aanvaarding, verwerking heb ik intussen meegekregen. Omhelzingen bij het afscheid spreken boekdelen. Nu is het weer ieder voor zich! Maar in ieder geval veel minder alleen, meer en meer lotgenoot, tochtgenoot ... Samen sterk. 

Gust: "Intense en plezante momenten"

Ruim 2 jaar na mijn diagnose heb ik de stap gezet om mee te gaan op lotgenotenweekend. 

Nood aan lotgenoten

Ik had nood aan mensen die in zelfde situatie zitten, waar ik eens mee kan praten, mensen die begrijpen hoe ik mij voel. Maar een paar mensen in mijn omgeving weten dat ik hiv heb. 

Verschillende onderwerpen

Ik keek ernaar uit andere mensen te ontmoeten en leren kennen. Ik wilde weten hoe zij omgaan met hiv, hoe het zat in hun omgeving. We hebben tijdens het weekend over die zaken gepraat. En over andere onderwerpen, zoals seksualiteit en relaties. 

Intense en plezante momenten

Het was intens. Je kon je verhaal doen en zeggen wat je wilde zeggen, of niks zeggen als je niet wilde. Als het een beetje teveel werd, kreeg je van iemand een schouderklopje en de vraag of het ging.

Er waren ook toffe, plezante momenten, zoals ‘s avonds iets drinken in de bar en een dansje doen op de dansvloer. Of een lange strandwandeling. 

Warm weekend

Kortom, het was een vermoeiend, maar vooral warm weekend waar ik veel nieuwe mensen heb leren kennen. Toen het zover was om afscheid te nemen, had ik het toch wel moeilijk. Ik ben namelijk iemand die niet gemakkelijk iets zegt in een groep. Ik laat moeilijk mensen toe. Maar eens die muur weg is, lukt het om contact te leggen. Ik kijk al uit naar het volgende lotgenotenweekend.

 

Sensoa Postief